پیش از این ها فکرمیکردم خدا                                          خانه ای دارد میان ابر ها

مثل قصر پادشاه قصه ها                                                خشتی از الماس و خشتی از طلا

پایه های برجش از عاج و بلور                                           بر سر تختی نشسته با غرور

ماه ، برق کوچکی از تاج او                                              هر ستاره ، پولکی از تاج او

اطلس پیراهن او ، آسمان                                               نقش روی دامن او ، کهکشان

رعد و برق شب طنین خنده اش                                       سیل و طوفان نعره توفنده اش

دکمه پیراهن او ، آفتاب                                                    برق تیغ و خنجر او ، ماهتاب

هیچ کس از جای او آگاه نیست                                         هیچ کس را در حضورش راه نیست

پیش از این ها خاطرم دلگیر بود                                          از خدا دز ذهنم این تصویر بود

آن خدا بی رحم بود و خشمگین                                         خانه اش در آسمان دور از زمین

بود ، اما در میان ما نبود                                                    مهربان و ساده و زیبا نبود

در دل او دوستی جایی نداشت                                           مهربانی هیچ معنایی نداشت

هر چه میپرسیدم ، از خود ، از خدا                                       از زمین ، از آسمان ، از ابر ها

زود میگفتند : این کار خداست                                            پرس و جو از کار او کاری خطاست 

هر چه میپرسی ، جوابش آتش است                                   آب اگر خوردی ، عذابش آتش است

تا ببندی چشم ، کورت میکند                                              تا شدی نزدیک دورت میکند

 کج گشودی دست ، سنگت میکند                                       کج نهادی پای ، لنگت میکند  

تا خطا کردی ، عذابت میکند                                                 در میان آتش ، آبت میکند ...

با همین قصه ، دلم مشغول بود                                            خواب هایم ، خواب دیو و غول بود

خواب میدیدم که غرق آتشم                                                در دهان شعله های سرکشم

در دهان اژدهایی خشمگین                                                 بر سرم باران گرز آتشین

محو میشد نعره هایم ، بی صدا                                            در طنین خنده ی خشم خدا ...

نیت من ، در نماز و در دعا                                                    ترس بود و وحشت از خشم خدا

هر چه میکردم ، همه از ترس بود                                           مثل از بر کردن یک درس بود

مثل تمرین حساب و هندسه                                                 مثل تنبیه مدیر مدرسه

تلخ ، مثل خنده ای بی حوصله                                              سخت مثل حل صدها مسئله

مثل تکلیف ریاضی سخت بود                                                مثل صرف فعل ماضی سخت بود

تا که یک شب